Met de billen bloot..

Soms heb ik zelf niet in de gaten hoe spannend ik iets vind. Of misschien is het wel hoe spannend ik iets nog steeds vind. Tijd heelt alle wonden hoor ik in mijn hoofd klinken. Ik weet het niet, heelt het de wonden of haalt het de zware lading er af maar zit de basis van de wond er dan gewoon nog? En kun je daar dan nog steeds in geraakt worden?

Ik ben mijn hele leven al kind van gescheiden ouders. De eerste paar jaar van mijn leven ben ik met mijn moeder alleen geweest en toen ik een jaar of 3 á 4 was kreeg ik een stiefvader inclusief stieffamilie. Dat heette toen nog zo 😉. Mijn biologische vader heeft naar verloop van tijd officieel afstand van mij gedaan en heeft mijn stiefvader mij officieel geadopteerd. Daarmee was ik weer een kind in een ‘volledig kloppend gezin’ (uiteraard kunnen we daarover nog wel wat discussiëren). Een vader, een moeder en als kers op de taart kreeg ik er nog een (half) broertje bij. En daarmee was eigenlijk de kous wel af want alles was er weer.

Maar ik heb, ondanks dat er zelden tot nooit over gesproken werd, altijd geweten dat ik 2 vaders heb; een biologische- en een stiefvader. Dus dat ik een kind van gescheiden ouders ben ondanks dat ik ondertussen de achternaam van mijn stiefvader droeg. Soms werd het toch ter sprake gebracht maar dat was eigenlijk altijd door iemand van buiten de familie. Binnen de familie werd er niet over gesproken (althans niet als wij in de buurt waren) want dat deed mijn vader en moeder zo’n verdriet en dat begreep ik dus ook ik hield me aan die ongeschreven regel. Als ik dan toch met een brandende vraag bleef zitten, kon ik deze wel aan mijn oma of tante stellen. Mijn oma had stiekem een foto bewaard van het huwelijk van mijn moeder en biologische vader. Maar dat mocht mijn opa niet weten want die werd al woest als hij alleen al die ene naam hoorde. Dus ja, mijn ouders waren gescheiden maar nee, ik heb mijzelf nooit een kind van gescheiden ouders genoemd, ik wilde niemand kwetsen.

8 Jaar geleden zijn mijn moeder en stiefvader gescheiden. Daarmee werd ik 2x kind van gescheiden ouders. En ook al was ik volwassen en leidde ik mijn eigen leven en maakte mijn eigen keuzes het heeft toch echt wel mijn hele leven op zijn kop gezet. Alle (familie) verhoudingen zijn veranderd en bijna niks is meer zoals het voor de scheiding was. Maar uiteindelijk vond mijn hoofd hier ook een weg in en had er redelijk vrede mee.

Maar toen kwam dit prachtige mooie herinnerboek in mijn leven. En vond Tessa dat ik ook iets over mezelf moest vertellen. Ja, dat klonk logisch en nee, natuurlijk ga ik het niet hebben over mijn fantastische postzegelverzameling! Nee, ik moest iets relevants schrijven, iets waarom ik heel graag deel uit wil maken van het Herinnerboek. Eigenlijk hoefde ik daar natuurlijk niet echt over na te denken. Maar om het uit te spreken en vervolgens op te schrijven vond ik echt een ding. Het voelde of ik met de billen bloot moest gaan.  ‘Ja, ik ben een ervaringsdeskundige want ik ben ook kind van gescheiden ouders…. 2x zelfs.’ Het voelde alsof ik een geheim aan het  opbiechten was. Het allereerste dat mij te binnen schoot was; ‘Als ik maar niemand kwets, wat nou als ze boos zijn of dat ik ze verdrietig maak door dit zo te zeggen en te schrijven. Oei, nu weet iedereen het (maar ik woon in een dorp en iedereen weet het al net zo lang als ik zelf 😉)… ‘. Ik schrok van deze emoties, waar kwamen die nou vandaan? Het voelde alsof ik iets waar niet over gesproken mocht worden, in de etalage gezet heb.

Doordat ik dit nu zomaar hardop zeg en uitspreek voel ik me schuldig aan het feit dat mijn ouders zich misschien weer gekwetst en verdrietig voelen, geconfronteerd met hun pijn uit het verleden.  Maar door het niet uit te spreken en er niks over te zeggen blijft alles in mezelf opgesloten en veranderd er bij mezelf niks. Er kan geen lucht bij de wond komen en daardoor kan de tijd blijkbaar niet de gehele wond helen. Hooguit de zware lading er af halen. Door mezelf uit te spreken, door te praten en te vertellen door te delen geef ik mezelf meer lucht en daardoor verdwijnt de wond zelf.

En dat is waarom ik deel uit wil maken van het Herinnerboek. Omdat ik het zo belangrijk vind dat er wel gepraat, verteld en gedeeld wordt. Daarmee geef je jezelf lucht en mogen wonden gaan helen. Dat gaat niet snel maar heel veel kleine beetjes maken samen veel.

Liefs Manon