(g)een gesprek met mijn moeder

‘Mam, je hebt toch de krant?’
‘Ja, die heb ik’.’
‘Heb je me niet in de krant zien staan dan?’
‘Jawel, ik heb het stuk voor je uitgeknipt en het ligt klaar voor als je het wilt hebben.’
‘Waarom heb je er niks over gezegd dan?’
‘Omdat het me nogal rauw op me dak viel.’
‘Wat dan precies?’
‘Nou, dat je kind bent van gescheiden ouders, 2 x zelfs. Het is wel waar en het is goed dat je het schrijft maar ik vond het heel confronterend.’
‘Maar waarom heb je dat niet gezegd dan? Ik heb je deze week een paar keer gesproken. Ik had gehoopt dat je het leuk zou vinden dat ik in de krant sta.’
‘Dat vind ik ook maar ik vind het ook lastig, het is nogal persoonlijk. Ik wilde het eerst maar laten bezinken.’
‘Maar het is nu al een paar dagen geleden en je hebt nog steeds niks gezegd. Misschien had je dat moeten zeggen dat je er later op terug zou komen.’
‘Ja, dat had ik moeten doen maar ik vind het gewoon heel lastig. Het raakt me.’
Een fragment uit een gesprek dat ik deze week met mijn moeder had

Nu ik 41 ben, zelf kinderen heb en beter kan relativeren dan hiervoor krijg ik de kans om mijn verhaal te schrijven. Om vragen te stellen, die ik eerder niet gesteld heb en om me dingen af te vragen die ik me niet eerder afgevraagd heb. Ik krijg de  kans om te ontdekken wat de scheiding (en) van mijn ouders met mij hebben gedaan en blijkbaar nog steeds doen. Om daarmee mezelf verder te helpen maar hopelijk ook anderen een stukje herkenning te geven. Want ik ben vast niet de enige die hierover een verhaal te vertellen heeft.

Mam, ik schrijf dit niet omdat ik boos of teleurgesteld ben en het is ook zeker niet mijn bedoeling om je te kwetsen. Ik schrijf dit, omdat ik kind van gescheiden ouders ben. 2 x. Het gaat niet over goed en het gaat niet over fout, het gaat er over dat het zo is. Het zijn geen wedstrijden die je verloren hebt. De huwelijken waren niet goed (meer) en alle redenen om te scheiden waren daar. Je hebt jezelf niks te verwijten en je hoeft je er zeker niet ongemakkelijk bij te voelen. Sterker nog, je zou je trots mogen voelen over hoe je het allemaal gefixt heb, je weg is niet makkelijk geweest!

Ik snap dat het voor jou niet het meest leuke en fijne onderwerp is om over te praten. En ik realiseer me, zeker sinds ik zelf 2 prachtige dochters heb, hoezeer je je best gedaan hebt om het voor mij zo goed mogelijk te doen toen je bij mijn biologische vader bent weggegaan. Ik ben trots en dankbaar  dat je ooit zo dapper was om die stap te nemen. Scheiden in 1978 in een zeer landelijk gelegen dorp was echt geen beslissing die licht genomen werd. Door bij hem weg te gaan heb je mij beschermd tegen hele onveilige situaties en heb je gezorgd dat ik in een veilige en liefdevolle familie kon opgroeien! Ik snap ook dat je daarna heel hard geprobeerd hebt, om al die nare zaken achter je te laten en door te gaan met je leven. Maar door niet met mij te praten over de scheiding en over hem, is het alsof er een deel niet is. Of dat er een deel van mij niet is. Door er niet over te praten is het iets heel ongemakkelijks geworden, iets dat in het donker moet blijven.

Door niet met mij te praten liet je mij met vragen zitten. Door keer op keer de conversatie uit de weg te gaan (en daar zijn geen woorden voor nodig), ging ik mijn eigen antwoorden verzinnen. Niet bewust maar door gebrek aan informatie ontstonden er aannames. En met al die zelf gemaakte aannames ging het verhaal in mijn hoofd een eigen leven leiden. Nu ben ik me er bewust van dat dit voor mij zo werkt maar toen ik jonger was, had ik niet in de gaten.

Door niet met mij te praten is er een gat in mijn informatie over mijzelf ontstaan. En daarmee ontstond er ruimte voor mijn eigen gekleurde verhaal: ‘Heej, dit zegt van alles over mij! ‘En geloof me, dat werd niet het leukste verhaal over mijzelf. Mam, nogmaals ik schrijf dit niet om jou te kwetsen! Maar dit verhaal wil ik wel heel graag delen met iedereen die zich in een scheiding bevindt of een scheiding overweegt.

Dit is waar het Herinnerboek ook over gaat!

Misschien lijkt het soms wat simpel, geef de kinderen een boek, laat ze kleuren en plakken en daarmee zijn ze geholpen. Ja, creatief bezig zijn is fijn en zinvol maar meer nog gaat het er om wat daar achter zit. Samen bezig zijn met het Herinnerboek is een manier om een ingewikkeld gesprek te openen of om (soms heel ingewikkelde) dingen te bespreken of een eenvoudige manier. En deze gesprekken zijn zo belangrijk omdat je dan antwoord kunt geven op de vragen die je kinderen hebben, waarvan je misschien niet eens wist dat ze die vragen hebben. Om ze te vertellen hoe lief je ze hebt en hoe bijzonder ze voor je zijn ook al vind je hun papa of mama niet meer zo lief. En dat ze ooit in liefde geboren zijn en dat jullie beiden heel blij waren toen ze ter wereld kwamen. En dat papa en mama nu niet meer samen willen zijn, dat dit op geen enkele manier niet aan hen ligt! En hoe het vanaf hier dan verder gaat of juist niet. En dit is waar het Herinnerboek over gaat, precies dit maakt het boek zo bijzonder en belangrijk! Om de moeilijke dingen bespreekbaar te maken op een zo licht en luchtig mogelijke manier. En om de positieve dingen er uit te halen en te benoemen. Het is allemaal al ingewikkeld genoeg.