Iets met Curlingouders….

Zojuist heb ik een stuk gelezen in het NRC, geschreven door  Anna Herter, over hoe ‘curlingouders’ druk bezig zijn om alle problemen en uitdagingen voor de voeten van hun kinderen weg te vegen. 

Ik vond het een interessant stuk want ondanks dat ik heel erg geloof dat iedereen (zeker kinderen) recht heeft op zijn eigen uitdagingen en problemen, sta ik toch regelmatig zelf te vegen zodat de mooie hippe schoenen van mijn meisjes niet (te) vies worden….

Eigenlijk, als je door een hele roze bril kijkt, zijn problemen en uitdagingen kadootjes die bijdragen aan het ontwikkelen en opbouwen van zelfredzaamheid en weerbaarheid. En hoe meer je hier van hebt, hoe soepeler het leven (over het algemeen) voor je verloopt. Dit ontwikkelen en opbouwen gaat zelden vanzelf en meestal moet je gewoon door schade en schande leren. Zo hebben wij in onze jeugd allemaal onze meters door (soms dikke) shit mogen maken. Het leven geeft uitdagingen aan iedereen, gewoon omdat dat nu eenmaal zo is. Maar als je nooit de kans krijgt (ook al is dit uit de allerliefste liefde) om dit te leren, dan is de kans groot dat je daar in je verdere leven tegen aan blijft lopen.

Dit wegvegen van uitdagingen en problemen gebeurt in gezinnen waarbij de ouders nog bij elkaar zijn. Het gebeurd op een zelfde manier in gezinnen waarbij de ouders uit elkaar zijn. Maar wat ik me nou bij het lezen van dit stuk wel afvraag: Zouden ouders die uit elkaar zijn, hier meer gevoelig voor zijn? Willen ze eerder, vaker en harder vegen? Want nu ik er zo over nadenk, zie ik het wel om me heen gebeuren. Ouders die zich enorm schuldig voelen over de scheiding en het bijbehorende verdriet lijken eerder bereid om de toekomstige uitdagingen en problemen voor hun kroost weg te vegen. Ik weet niet welke eerste gedachte daar aan ten grondslag ligt. Is het misschien omdat ze meer verdriet voor hun kinderen willen voorkomen? Want daar hebben ze immers al zoveel van gehad… Of is het misschien om een stukje van hun eigen schuldgevoel te compenseren? Daar is het door mij al mis gegaan, hier zal ik het niet meer mis laten gaan? Ik weet niet of het zo is, het zijn aannames en vragen die bij het lezen van dit stuk bij mij  naar boven komen. Het maakt me er wel heel nieuwsgierig naar.

En ondanks dat deze gedachten en motivaties heel begrijpelijk zijn, is de vraag: Help je je kinderen daarmee of juist niet?

Wat mij betreft heeft iedereen recht op zijn eigen uitdagingen en problemen, al is het soms echt verdomd lastig om aan de zijlijn te blijven staan. Vooral omdat iedereen zijn kinderen toch het allerbeste en allerfijnste toewenst!

(link naar het artikel: https://www.nrc.nl/nieuws/2019/10/04/hoe-overleeft-een-kind-van-curlingouders-in-de-echte-wereld-a3975653?fbclid=IwAR2UcX6Ylpqh288R3sUmd1DNB0cl4e4LmS-j5gT6dlcMoEAXGfL5mN7L8OQ )