Praten Helpt!

Ook vandaag merk ik weer hoe lastig het soms is om met je kinderen te praten over moeilijke onderwerpen. Mijn zesjarige zoon heeft vandaag slimme vragen, natuurlijk net wanneer mijn chaotische hoofd al overloopt, we te laat zijn voor een afspraak en de telefoon gaat. ‘Waarom kunnen we eigenlijk niet allemaal in één huis wonen? Jullie vinden elkaar toch nog gewoon lief? komt er tussen een hap brood en slok drinken uitgefloept. Ook al is het ruim een jaar geleden dat mijn ex-man en ik besloten uit elkaar te gaan, toch komen deze vragen ineens boven borrelen. Dit soort vragenvuren zijn meestal erg confronterend. Hoe leg je ‘volwassen’ gevoel uit aan een kind? Wat is ‘lief vinden’, ‘houden van’ en ‘verliefd zijn’? Hoe maak je een kind duidelijk dat, je , ook wanneer je geen slaande ruzie hebt, toch kunt besluiten om uit elkaar te gaan?

Maar wat is en blijft het belangrijk om met je kinderen te praten. Vaak schuiven we die ene lastige vraag naar morgen, of denken we, nu is het niet het juiste moment. En vergissen we ons niet eens in wat ons kind al zelf ziet? Ik heb mezelf vaak afgevraagd hoe ik zaken als volwassene verwerk. Ik doe dit door juist veel te praten, te huilen, te lachen en voornamelijk door veel te delen. Waarom vinden we dat bij onze kinderen dan zo moeilijk? Je wilt niet dat je kind huilt omdat het verdriet heeft, want je wilt dat je kind blij en gelukkig is. Maar niets lucht er soms meer op dan je tranen de vrije loop te laten gaan.

Dus zet ik mijn volle hoofd on hold, laat de telefoon overgaan, haal een keer diep adem en neem de tijd om al zijn vragen zo goed mogelijk te beantwoorden. Ik ben trots en zo blij dat hij ineens wil praten!